Mission 2:08:08 : de olympische droom van Amaury Paquet

Jezelf kwalificeren voor de Spelen in Parijs kan op de marathon nog tot 30 april. Twee dagen voor die deadline gaat Amaury dus “all-in” in Hamburg. “Mij daar nog kwalificeren, zou de hold-up van de eeuw zijn”, lacht hij. “Ik heb het er vaak over met mijn vrienden. Als ik me kwalificeer, denk ik dat het een geweldig feest wordt. Een aantal van mijn vrienden zullen normaal gezien aan de finish staan. Er zullen nog een paar mensen aanwezig zijn om het samen met mij te vieren, of om me te troosten als het niet zou lukken. Als ik er niet in slaag, is dat ook geen ramp. Mocht ik de kwalificatie echter mislopen met een paar seconden, dan zou het wel een enorme frustratie zijn. Maar ik denk niet dat het van een handvol seconden zal afhangen. Als ik kapot ga, zal het volledig zijn en zal ik wellicht zelfs de finish niet eens halen.”

Net als vele anderen begon Amaury zijn loopcarrière met regionale wedstrijdjes. Pas daarna richtte hij zich op evenementen op hoger niveau, voornamelijk op de halve en de volledige marathon. “Wat ik leuk vind aan een marathon is dat hij zo lang is”, legt Amaury uit. “Er kan veel gebeuren. Je moet vele zaken tegelijk managen: je tempo, je voeding … Tijdens die 42,195 km is het sleutelwoord consistentie. De marathon is een wedstrijd waarbij je je snelheid zo lang mogelijk moet volhouden. Je moet zo consistent mogelijk zijn. Wat ik echt leuk vind, is om een getal te zien dat niet beweegt. Als je van start gaat aan 3’02” per kilometer, moet je elke kilometer dat cijfer nastreven. Klok je eens 3’05”, weet je dat je 3 seconden verloren hebt. Als je die wil goedmaken, kan dat betekenen dat je de rest van de wedstrijd volledig in het rood gaat.”

Amaury werkt als verkoper in de Decathlon-winkel van Alleur (Luik) en blijft ook tijdens zijn voorbereiding één dag per week werken. Zo blijft hij het contact met zijn afdeling en zijn klanten behouden. “Het geeft me een sociale boost omdat ik nog steeds mensen zie. En ik hou echt van wat ik doe. Dus blijf ik een paar uur per week werken. Ik denk dat mijn collega’s trots zijn op wat ik doe. Ze zien me veel trainen. Ze staan achter me en motiveren me elke keer als ze me zien. Dat is echt een extra stimulans.”