4 Clichés over het damesvoetbal

Je hoort het maar al te vaak: damesvoetbal zou minder spectaculair zijn dan herenvoetbal. Je vraagt je toch af of mensen die dat zeggen ooit een wedstrijd uit de eerste klasse van het damesvoetbal gezien hebben. Er vallen doorgaans heel wat doelen in de elitewedstrijden, en die zijn vaak bijzonder spectaculair.

Stéphanie Roche, die in 2014 de tweede plaats bereikte in de Prix Puskas (voor het mooiste doelpunt van het seizoen), kan hierover meepraten. Met haar gecontroleerde aaneenschakeling van bewegingen waarbij ze de bal met haar rechterhak aanpakte, lobte, en hem in de bovenhoek schoot, liet zij dat jaar een zekere Zlatan Ibrahimovic achter zich.

De meeste kritiek komt zonder twijfel op de keepsters. Binnen het damesvoetbal gaan er stemmen op die dit wijten aan de grootte van de doelen. Zo kwam de trainer van het damesteam van Chelsea enkele dagen geleden, na afloop van de finale van de Champions League die door Olympique Lyon werd gewonnen, met een oproep om de doelen kleiner te maken.

Buiten de grootte van de doelen worden vaak ook de technische kwaliteiten van de keepsters in twijfel getrokken. Zo laaide na het wereldkampioenschap van 2015, waarbij Sarah Bouhaddi (drie keer verkozen tot beste keepster van het jaar en keepster bij het Frans nationale team) in een wedstrijd tegen Colombia een vrije trap doorliet, het debat over het gemiddelde niveau van deze doelvrouwen weer hoog op.

Om eerlijk te zijn is het damesvoetbal nog in volle ontwikkeling en zijn de eerste trainingsinspanningen vooral gericht geweest op de speelsters op het veld; de keepsters waren niet de eerste prioriteit. Maar de zaken staan nu anders, er is een echte evolutie bezig.