Sven, trekker, deelt zijn ervaring in kirgizië met u!

Dag 1: 2.300m tot 3.300m~~Het team haalde ons om 9 uur ‘s morgens op aan ons uitstekende Altay-gasthuis in Karakol in een voertuig dat leek op een Sovjetvrachtwagen. Het was een uur rijden tot aan het startpunt van onze trektocht.~Van daaruit wandelden we iets meer dan een uur tot aan ‘de brug’, waar we halt hielden om te lunchen. We wisten niet echt wat er daarna zou volgen, maar achter de brug was het terrein behoorlijk steil en dichtbebost. We stapten ongeveer twee uur door met nu en dan een korte pauze om even op adem te komen, tot aan de houten hut bij de rivier (ongeveer 3.000 m). Veel mensen houden waarschijnlijk halt voor de nacht op deze plek, maar wij gingen nog 2 uur door langs een heel nauwe pad over de rotsen naast de waterval tot aan onze kampplaats op 3.300 m.~Na aankomst haalde ik de drone uit om onze hoogte te verifiëren en een eerste blik te werpen op Ala-Kul. Het meer lag zo’n 200 m hoger en de eerste beelden verschenen op mijn scherm. We kregen echter niet het verwachte turkooiskleurige wateroppervlak te zien, want het was nog steeds grotendeels bedekt met ijs en sneeuw!

Dag 2: 3.300m tot 3.500m, 3.800m en afdaling naar 2.500m

De volgende 200 m tot aan het meer waren steil over een pad van grote en kleine rotsen. Ik herinner me niet meer precies hoe lang het geduurd heeft voordat we het meer bereikten, maar het panorama was schitterend en je kon hoe dan ook een blauwe tint ontwaren.~We hebben 30 minuten uitgerust, foto’s gemaakt en genoten van het uitzicht zonder te (willen) weten dat we het moeilijkste deel nog voor de boeg hadden: de Ala-Kulpas naar een hoogte van 3.800 m, met vlak daarna een bijzonder steile (en gevaarlijke) afdaling. Rotsen, sneeuw, rotsen, nog eens rotsen en sneeuw. Niet bepaald het leukste stuk. Het uitzicht maakte gelukkig alles goed.De afdaling naar Altyn Arashan nam meerdere uren in beslag (4 – 5 u) tot aan de natuurlijke warmwaterbronnen, maar het decor was heel gevarieerd, langs joertkampen en door of over rivieren. Onze sovjetvrachtwagen stond klaar om ons terug te brengen naar Karakol, een rit van ongeveer 2 uur. De “weg” (eufemistisch uitgedrukt) bleek echter verschrikkelijk te zijn en uiteindelijk heb ik nog een uur extra gewandeld.

· De trektocht naar Ala Kul was echt avontuurlijk, iets intenser dan verwacht, maar ongetwijfeld een van de hoogtepunten van onze tijd in Kirgizië.

· We waren het er allemaal over eens dat een gids tijdens deze trektocht zonder meer nuttig is, tenzij je ervaring hebt met trektochten van meerdere dagen.

· Als je geen extra geld wil uitgeven voor een reisorganisatie, kun je ook gewoon een drager nemen voor slechts 25 Amerikaanse dollar (1.700 Kirgizische som) per dag.

· Persoonlijk zou ik niet aanraden om een tent op te slaan op 3.300 m. Je kunt ofwel doorgaan tot aan het meer, of je kunt een extra dag voorzien, je kamp opslaan op 3.000 m en in de vallei onderweg naar Altyn Arashan verblijven in een joert.

· Ik kan ook met veel plezier melden dat ik voor het allereerst geen last had van blaren. Ongelofelijk wat een verschil een goed paar sokken kan maken!

· Nuttige en duurzame uitrusting hoeft niet duur te zijn. Ik had veel nieuwe spullen mee, maar aangezien ik trekking steeds leuker begin te te vinden, zullen er zeker nog dergelijke avonturen volgen in de toekomst. Quechua-items die volgens mij echt toegevoegde waarde bieden: sokken (weeral), een Techwool-shirt met lange mouwen, een trekkingbroek, een regenjas, een opblaasbaar hoofdkussen en een warme slaapzak.

· We waren niet voorbereid op onweer, maar toch kregen we ermee te maken, samen met zware regen en hagel. Normaal gezien zoek je dan een schuilplaats, maar dat was jammer genoeg geen optie, we konden gewoon nergens terecht en moesten in onze tenten blijven.

Mijn advies: Zoek een droog, lager gelegen gebied zoals een vallei en maak jezelf zo klein mogelijk. Dat kan door te hurken met de hielen tegen elkaar, je hoofd tussen je knieën en je oren bedekt. Beperk contact met de grond tot een minimum en ga niet plat neerliggen.Na ongeveer een uur was alles weer normaal en konden we genieten van een verkwikkende nachtrust.