Bérangère heeft oriëntatielopen getest (en vond het leuk)

Oriëntatie. Lopen. Die twee woorden zijn genoeg om me specifieke herinneringen weer haarscherp voor de geest te halen.

Was dat niet die activiteit waarbij je urenlang door het bos moest sjokken op zoek naar posten die op de meest onmogelijke plekken waren vastgemaakt? Ja, dat klopt. Dan heb ik meteen een andere vraag: waarom in hemelsnaam zou ik nu vrijwillig deelnemen aan een activiteit waar ik tijdens mijn schooltijd uit alle macht aan probeerde te ontsnappen?

Wijsheid komt met de jaren

Naarmate je ouder wordt komt het besef: sport is goed voor je. Zowel voor je lichaam als voor je geest. Wanneer ik nu terugdenk aan die momenten waarop we spijbelden om op café te gaan (deed jij dat nooit?), weet ik dat we toen iets over het hoofd zagen: sterke longen en een goed uithoudingsvermogen krijg je niet vanzelf. Jij wist dat allang? Nu ja, 15 jaar geleden dacht ik daar amper over na en verkeerde ik in zalige ontwetendheid.

Een wijsheid die relativeert: hardlopen is goed, plezier hebben is beter

Ik zal eerlijk zijn: de dag dat ik voor het eerst zou meedoen aan een oriëntatieloop (bedrijfssport, topidee), scheen de zon. Het was koud, maar droog. De dagen voordien was er vrij veel regen gevallen. Resultaat: hardlopen bij heel aangenaam weer en me toch amuseren in de modder. Ja, me amuseren. Want een oriëntatieloop is ook in groep rennen, het is ook de kaart in alle richtingen draaien en denken dat je in Expeditie Robinson zit omdat je een kompas in je handen hebt.

Het is in de gaten houden wat het groepje voor het jouwe doet en ze bespioneren om een zoekpost sneller te vinden.~Het is ook beseffen dat er beslist ernstiger manieren zijn om een oriëntatieloop te doen, maar dat je daar niet voor gekomen bent.~Het is je voorstellen dat je 'in het echt' waarschijnlijk strategieën moet bedenken en je realiseren dat het allemaal toch heel iets anders is dan 'gewoon' hardlopen.

Je tijden relativeren

Rennen. Stoppen. Zoeken. Je oriënteren. Rennen. Lopen. Klauteren. Observeren. Vinden. Vertrekken naar de volgende post.

Tenzij je onderling gaat vergelijken op een kaart en met identieke zoekposten, is het heel moeilijk om een prestatie op papier te meten. De snelheid per kilometer zegt niets, je looptempo wordt voortdurend onderbroken.

Dit is geen droom. Het is je gelukt. Je hebt jezelf bevrijd van looptijden.

Je afvragen waarom de sportleraar maar bleef proberen om een oriëntatieloop om te vormen tot een regelrechte opgave

Op een dag hadden mijn teamgenoot en ik 'per ongeluk' onze kaart in de modder laten vallen (nu ja, goed, we hadden hem met opzet eventjes door de modder gehaald).

Doel: het perfecte excuus vinden waarom we de kaart niet goed hadden gelezen. Om het nog echter te doen lijken, hadden we zelfs mijn broek helemaal met modder besmeurd. Ha ja, we hadden oog voor detail. Op een andere keer… Ik herinner me te weinig van de andere keren om er iets over te vertellen.

~Je ziet dus van hoe ver ik kom. Om maar te zeggen hoe aangenaam ik nu verrast was!

WAT HERINNER JIJ JE NOG VAN ORIËNTATIELOPEN?

ZOU JE BEREID ZIJN OM HET NOG EENS TE PROBEREN?

Bérangère

Komt élke dag met de fiets naar het werk. Boekt vooruitgang in hardlopen. Volhardende triatlete.~Zilveren (Frans) biljart!~Kids friendly.

#TeamDecath

Deze tips kunnen je ook interesseren:

We hebben oriëntatielopen uitgetest

Oriëntatie. Lopen. Die twee woorden zijn genoeg om me specifieke herinneringen weer haarscherp voor de geest te halen. Was dat niet die activiteit waarbij je urenlang door het bos moest sjokken op zoek naar posten die op de meest onmogelijke plekken waren vastgemaakt? Ja, dat klopt. Dan heb ik meteen een andere vraag: waarom in hemelsnaam zou ik nu vrijwillig deelnemen aan een activiteit waar ik tijdens mijn schooltijd uit alle macht aan probeerde te ontsnappen?