10 Soorten renners die je tegenkomt op cyclosportieve wedstrijden

De "toekomstige pro" staat scherp als een speer. Gezien zijn voormalige resultaten kan hij uiteraard vooraan starten. Hij zal je algauw op achterstand rijden zonder zelfs maar een druppel zweet te laten. En tegen de tijd dat jij over de streep komt, heeft hij al lang gedoucht. Ligt de aankomst bovenop een col, dan zal hij alweer beneden zijn als jij nog aan je beklimming moet beginnen. Je bent dus maar beter voorbereid. Met een beetje geluk zie je hem hier volgend jaar niet meer. Dan rijdt hij bij de profs.

Je inspanningen werden beloond. Je bent die enkele overtollige kilo's kwijtgeraakt en kunt nu in de beste omstandigheden en met veel vertrouwen aan de start verschijnen. Je hebt goed getraind en kunt je mannetje staan op de hellingen. Plots voel je een zucht van een fietser die enkele (of meerdere) kilootjes te veel met zich meesleurt. Hij duwt op zijn pedalen met kuiten die even breed zijn als jouw dijen, en toch laat deze "grote beer" je ter plaatse achter. Je zult hem niet meer terugzien. Het leven is niet altijd eerlijk.

Is de start gepland om 8u, dan komt de laatkomer ter plaatse aan om 7u58. Maar er is geen sprake van dat hij zich achteraan in het peloton positioneert. Hij klimt dan ook over de nadarhekken om een goede plek te kunnen bemachtigen. Misschien probeert hij je zelfs wijs te maken dat hij op zoek is naar een vriend. Toch zullen de meest zelfzekere laatkomers gewoon niets zeggen en op je voeten trappen. Je snapt het al, de laatkomers of "haastigen" zijn niet meteen de meest sympathieke fietsers in het peloton.

De rugnummers met de voornamen op vermeld, dat is top! Op die manier kunnen jullie elkaar persoonlijk aanmoedigen en dat heeft meestal een positief effect. Maar dat betekent ook dat andere deelnemers je kunnen aanspreken terwijl je alles aan het geven bent. Op zich is dat sympathiek. Maar als je amper vooruit raakt op een helling met een hoog percentage, heb je niet altijd zin om een praatje te slaan.

Je hebt ze overal en het is als het ware een kunst op zich. Een "wieltjesplakker" laat zich niet zien. Hij blijft goed verborgen in de staart van zijn groepje zitten. Het maakt niet uit of er 35 of 22 km/u wordt gereden, de tactiek blijft dezelfde. Niet bewegen. En wachten tot de laatste honderd meters van de koers om een sprintje te trekken en een plak te bemachtigen. Dat is niet zo sympathiek ten opzichte van diegenen die vooraan al het werk hebben gedaan. Maar probeer deze tactiek gerust zelf eens een keertje uit als je je wat minder goed hebt voorbereid.

Je hebt ze overal, mensen die constant over alles lopen te mopperen. Soms terecht, maar vaak ook niet. Het energiedrankje van de bevoorrading was te zoet, de medaille was minder mooi dan die van vorig jaar, hoewel we meer inschrijvingsgeld betaald hebben, enz. De mopperaar zal al deze kleine dingen zeker aankaarten. Kleine tip voor onverbeterlijke mopperaars: probeer de focus te leggen op wat er wel goed ging.

De overmoedige staat te trappelen en schiet meteen weg vanaf het startschot. Hij probeert de allerbesten te volgen. Hij gaat algauw in overdrive en blaast zichzelf op zodra de koers goed en wel bezig is. Hij laat zich dan afzakken van het ene groepje naar het andere en moet al snel een kruis maken over zijn ambities voor het klassement. Zijn enige doel is dan nog om te streep te halen, zo goed of zo kwaad als het gaat. De overmoedige kan ook een "offday" hebben. Toch is zijn mislukking ook vaak te wijten aan puntje 8...

Op zijn rugnummer kun je zien dat hij tot de categorie van de 70- tot 79-jarigen behoort. En toch komt hij vooruit, met regelmatige en gecontroleerde tred. Als hij je op een col achterlaat, doet dat pijn, uiteraard! Vervolgens denk je bij jezelf dat je zou willen tekenen voor zo'n conditie op die leeftijd. Werken maar!