De tien geboden voor trailers (info en intox)

Het staat vast, dit jaar loop je niet in die val. Aan goede wil weliswaar geen gebrek. Nochtans is het op 1 januari telkens weer hetzelfde liedje: je laat je meeslepen door de verhalen van je schoonbroer David en krijgt zin om ook eens te proeven van die 'leuke hardloopdiscipline die nog niet alom bekend is'. Het lijkt wel te mooi om waar te zijn, maar natuurlijk is er meer dan die ene race waar lieve David zo enthousiast over is. En dan riskeer je te gaan overdrijven, we zien het maar al te vaak. Als zichzelf respecterend én ambitieus sporter neem je immers geen genoegen met één enkel dessertje. Neen, jij houdt van verwenkoffies, croissants en boterkoeken. Geen bioyoghurt voor jou! Zo plan jij waarschijnlijk je jaarlijkse wedstrijdprogramma: met je hart. Maar laat je hart je vooral niet te hard meeslepen. Want jij laat je natuurlijk graag overtuigen, je staat er zelf versteld van hoe gemakkelijk dat soms gaat. En zo zit je programma propvol voor je het goed en wel beseft. Je kan gewoon niet nee zeggen. 

Maar wat als je nu je doelen eens goed (en goed op tijd) bepaalt? En je er ook aan houdt? En wat als kwaliteit voor kwantiteit gaat? Het doorslaggevende argument: door heel doordacht de wedstrijden te kiezen waar je het meeste van droomt, zal je het beste presteren. Zo, hopelijk kunnen we je overtuigen.

Tijdens de jaarlijkse zomervakantie is er op je bestemming een wedstrijd waar je je graag voor wilt inschrijven... Een gelukkig toeval, of misschien eerder een ongelukkig toeval. Want je voelt je natuurlijk meteen schuldig. Je durft niet te vertellen aan je wederhelft en aan je kinderen dat je graag zou deelnemen aan die trail. Ook al is het tijdens de gezinsvakantie ... of misschien net daarom! Want je hebt zo veel zin, en je naasten motiveren je. Echt? Fans van trail zijn ze nochtans niet, toch? Urenlang op mama of papa staan wachten in de regen, leuk is anders. Zeker als het gegraai aan de bevoorrading voorbij is. Ik weet waar ik het over heb, ik heb vaak gemopperd omdat ik mijn vader nog maar eens moest vergezellen tijdens een of andere wielerwedstrijd. Dat alles om uiteindelijk ... mijn leven te delen met een wielrenner en ook hem (geheel uit eigen wil) aan te moedigen langs het parcours. Toeval? Ik dacht het niet. Wil je dus dat je dochter je passie deelt en valt voor een mooie trailer (niet zo mooi en sterk zoals jij natuurlijk, dat spreekt voor zich ... en is ook weinig waarschijnlijk), dan weet je wat je te doen staat! Alle gekheid op een stokje, schaam je niet voor je passie. Gepassioneerd zijn is prima. En als je naasten die passie (nog) niet delen, geen nood. Je sleurt je familie heus niet elke dag mee naar een race. Probeer het wachten spelenderwijs aan te pakken voor je kinderen, vraag hen om te tellen hoeveel lopers er voor je uitlopen, of om op de deelnemerslijst de rugnummers aan te kruisen die al voorbijgehold zijn. Stimuleer je partner om een praatje te slaan met mannen of vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. Wie weet ontstaan er zo nieuwe vriendschappen.

Het is aan jou om ze warm te maken voor je sport, het is aan hen om te ontdekken hoe mooi die sport wel is. En wie weet, misschien draag je er zo wel een beetje toe bij dat er nieuw trailtalent opstaat?

Ik heb net het boek '10 ans d'équipe de France de trail' uit, van de hand van Philippe Propage alias Big Moustache. Hij coacht trailers en trailsters, selecteert ze en brengt ze samen binnen de Franse nationale ploeg. Daarnaast is hij ook Kalenji-coach. We hadden zijn boek een tijdje geleden trouwens al getipt op onze Facebookpagina. Naarmate de pagina's vorderen, zal het je verrassen hoeveel topatleten nooit gedacht hadden dat ze ooit de nationale kleuren zouden verdedigen en Frankrijk zouden mogen vertegenwoordigen tegen trailers van over de hele wereld. Zij die met dat minderwaardigheidscomplex te kampen hadden (zo mogen we het wel noemen) en met een gebrek aan zelfvertrouwen, geven stuk voor stuk toe dat ze geïntimideerd waren door de grote kampioenen die hen omringenden en nooit hadden durven dromen dat ze er ooit deel van zouden uitmaken. Waarom eigenlijk? Het zijn maar mensen, net zoals jij en ik: ze zagen enkel waartoe de anderen in staat waren, en niet hun eigen talent. Nochtans behaalden ze allemaal individuele of teammedailles tijdens de laatste trail-WK's. Pas op, we suggereren hier niet dat je enkel op het hoogste moet mikken. Maar omdat extreme sporters het graag helder horen, denken we dat de boodschap intussen zonneklaar is: kijk eerst naar je eigen kunnen, niet naar dat van de rest. Je bent uniek, je zal nooit zijn als de anderen. Tijd dus om gewoon de beste versie van jezelf te zien, toch!?

Je zal nooit de dag vergeten waarop de inschrijvingen voor je droomtrail opengaan. Dat zeker niet! Maar als het erom gaat tijd te nemen om even tot rust te komen en je lichaam te laten herstellen, dan slaat het geheugenverlies bizar genoeg plots toe. Het excuus 'ik heb geen tijd' is ook in de trailwereld wijdverbreid. Niks van! Ga je nu echt beweren dat je geen tien minuten van je kostbare tijd kunt missen? Tien minuten waarbij je je even neerzet op de mat van je salon voor een reeks stretchoefeningen? Tien minuten tijdens je favoriete soap, bijvoorbeeld... We opperen het maar om je op ideeën te brengen. Jij moet het nog altijd doen. Het kan best zijn dat je geen toonbeeld van soepelheid bent en dat je met gestrekte benen de tippen van je voeten niet kunt aanraken. Maar net zoals dat ene meisje of die ene jonge je stenen hartje geleidelijk week maakte tijdens de lessen wiskunde vroeger, geldt hetzelfde voor je gespannen gestel. Ook je lichaam zal geleidelijk versoepelen en ontspannen tijdens een deugddoende stretching. Er is echt weinig aan. Gewoon tien minuutjes voor jezelf, meer niet, voor je eigen welzijn. Tien minuutjes elke avond, dat moet toch lukken!? Je zal er bovendien door ontspannen en vlotter inslapen!

INFO.

Ziehier een zoete droom die je 's avonds in slaap wiegt (na je stretching vanzelfsprekend) of die je, in tegendeel, nachtmerries bezorgt. De top 10, die in de krant verschijnt. Die je kunt uitknippen en inkaderen. Die je kunt tonen aan je kleinkinderen. Die waarmee je je familie de komende decennia trots kunt maken. Even rustig blijven! Ik denk dat die top 10-fetisj je wat naar het hoofd stijgt. Luister goed: de top 10 halen is geen doel op zich. We wensen je het uiteraard toe, en misschien heb je 'm al eens gehaald. Maar ga je niet focussen op je eindklassering, want goed (of minder) presteren hangt af van zo veel factoren, waar je niet altijd controle over hebt. Het weer, om er maar eentje te noemen. Je mag nog zo straf zijn, daar zal je weinig aan kunnen doen.

Van een top 10-klassering een obsessie maken, is de beste weg naar overschatting en overtraining. Door enkel rekening te houden met die top 10, ga je focussen op de anderen, niet op jezelf. En zo hoort het niet, dat hebben we al gezegd! Leer om genoegen te nemen met je eigen top 10. Een persoonlijke top 10 waar je hoogste schavotje het mooiste is dat je wilt bereiken. Het gaat dan om je trainingen, om je benen van de dag, om het weer waarin je wilt lopen, om je fysieke en mentale vormpeil na een zware werkweek, enzovoort enzovoort (en zonder excuses te zoeken). Die top 10, die ken en beheers je, het is die top 10 waar je wél beter van wordt. Het gaat niet om die échte top 10, het gaat er vooral om dat je jezelf niet inschat ten opzichte van de anderen, maar enkel ten opzichte van jezelf! 

“Ik ben te snel gestart”, vijf woordjes die we maar al te vaak horen. Kom, laten we eerlijk zijn, na elke wedstrijd is dat vaak het eerste wat je zegt tegen je naasten. Wat ons dan ontgaat: waarom blijf je toch altijd te snel starten en dat ene zinnetje gebruiken alsof je er zelf niets aan kan doen? Geef toe, je wil liever die slachtofferrol, je wil gewoon horen "Acht, die arme stakker, hij is WEER te snel gestart. Nu maakt ie uiteraard geen kans meer". 

Maar kijk, je bent niet enkel sluw en slaagt er steeds opnieuw in om troostende woordjes te krijgen (ook al is het een beetje je eigen schuld), je bent ook nog eens koppig. En die belofte vooraf aan je wederhelft, genre 'schatje, geen nood, dit keer ga ik mijn race beter indelen', bleek eens te meer vergeefs. Misschien is je partner het ook wel beu om je na amper twee kilometer buiten adem te horen voorbijstrompelen, en om je geklaag te moeten aanhoren alsof je er helemaal niks aan kon doen. Maar doe maar, blijf te snel starten en zeker weten dat je zo kansen zult missen. Het lijkt wel onweerstaanbaar. Jouw guilty pleasure, een levenselixir op basis van zweet en melkzuur. Is dat nu een goed voornemen? Het enige wat het je oplevert is het beeld van wat je nooit zal zijn: een wijze, doordachte en doserende trailer (zo zien we je eigenlijk liever). Maar dan moet je wel stoppen om ons wijs te maken dat het niet jouw fout is dat je te snel vertrekt (ook al zullen we ook dan van je houden .... zelfs al zullen we dat misschien nooit toegeven)! 

Dit is vanzelfsprekend, zonder enige twijfel, een voornemen dat vooral voor de mannen onder ons geldt. Hoe? Wat zeg je? Dat is maar geklets? Ga je wel degelijk even langs het kleinste kamertje voor elk vertrek? Vergeef me dan voor mijn misvatting. Maar leg me dan eens uit: waarom zie ik je telkens na een paar kilometer de bosjes induiken of langs de kant staan? Meer nog, het lijkt er zelfs op dat dat fenomeen besmettelijk is. Het volstaat dat één trailer zich even opzij zet wanneer de natuur roept, en tientallen trailgenoten voelen plots ook de nood om de plantjes te bewateren (die dat vaak niet nodig hebben). Dat 'clubje van de verplichte plasstop' (het gaat ook altijd om dezelfden) is een charmante bende die er tijdens dat dwaze moment geheid opnieuw wat leden bijkrijgt. Wij zien maar één reden voor die samenscholing, één schuldige: die laatste bidon maltodextrine (die je kracht geeft, het laatste extraatje in je voorbereiding als flinke trailleerling) die je hebt geledigd de dag voor de start. 

Mijne heren, ik geef toe, jullie vormen een mooi kransje. Jullie daar met z'n allen zien staan als de nood hoog is, is zo vertederend (en amusant) dat we bijna vergeten dat wij dames misschien ook een plasje moeten doen. Maar wij doen dat tenminste discreet ;) !

Een jonge, bekende Franse toptriatleet onthult in zijn podcast Dans la tête d’un coureur, dat hij sinds kort zijn joggings afwerkt aan 10 km/u. Deze Franse voormalige beloftekampioen op de 10 km bekent dat hij er moeite mee heeft om gas terug te nemen op de momenten dat het nodig is. Net zoals jij dus waarschijnlijk. Nochtans is het credo 'om snel te rennen, moet je allereerst traag leren rennen' je niet helemaal onbekend, toch? Door die wijsheid in de praktijk brengen, werk je aan je basisduurvermogen. Zo leg je de fundamenten voor je uithoudingsvermogen, je snelheid en ... je legendarische trailerscarrière. Het klopt, we geven het toe, het is niet iedereen gegeven om dat eenvoudige principe te respecteren.

De waarheid is dat je het kan, de vraag is: heb je daar echt zin in? Natuurlijk is het leuker om anderen voorbij te lopen tijdens je vaste joggings rond het meer. Veel leuker, een genot dat je jezelf niet wilt ontzeggen! Je merkt het, we twijfelen toch nog wat of je dit goede voornemen wel kunt waarmaken. Aan jou om ons het tegendeel te bewijzen!

Dit is een redelijk en doodgewoon voornemen. En dat is nu net wat jij niet wil zijn, nietwaar? Ja hoor, we hebben je het al meermaals zien doen. Want uiteraard word je euforisch als je in één klap twintig plaatsen wint in het klassement. Terwijl Michel nooit een bevoorrading overslaat, getroost jij je de moeite zelfs niet om er even tijd voor te nemen (want 'waarom is dat nu nodig?'). Of misschien wel, maar als het te laat is. Dit plaatje is je ongetwijfeld niet onbekend: je geraakt niet meer vooruit, je zweet je te pletter, je gelaat is één en al zout: het lijkt erop dat de man met de hamer is langsgekomen. Iedereen loopt je voorbij, en dat geeft je een mentale dreun. Je concurrenten merken meteen dat je een hongerklop hebt en, nobel als ze zijn, bieden je een energiereep of wat drank aan. Maar jij, koppige ezel die je bent, roept hen toe: 'hoeft niet, het gaat wel!'. Dan nog liever afzien tot aan de volgende bevoorrading (die 10 km verder ligt, op dat moment lijkt dat het einde van de wereld), helemaal uitgedroogd en hallucinerend, in de plaats van je ego even opzij te zetten en toe te geven dat het toch beter was geweest om even halt te houden bij de vorige stop. Je komt dan eindelijk, meer dood dan levend, bij die volgende bevoorrading. Neen, je droomt niet, het is heus geen fata morgana. Je supporters, ongerust (en met reden, je zit twee uur achter op je schema), vragen je wat er is gebeurd. "Ik ben te snel gestart"... Yep, je zesde voornemen, het eerste dat je zo moeilijk kunt houden, wordt dan een excuus voor alles.

Ken je de metafoor van de auto al? Scheur je liever over de autosnelweg zonder te stoppen en het risico te lopen om zonder benzine te vallen, of vul je je tank regelmatig zodat je zeker bent dat je je bestemming haalt? Het is niet die metafoor die Michel motiveert om (langer dan nodig zelfs) halt te houden bij elke bevoorrading. Voor hem is bevoorraden heilig. Iets waar je niet omheen kan. Een plicht. Michel lacht er niet mee. Nooit. Een bevoorrading is de uitgelezen kans om lokale specialiteiten te ontdekken, te eten met de vingers, vuil en onbeschaamd te smullen van een gezellig buffet zonder dat je wordt aangestaard. Een bevoorrading, dat is een stukje chocolade én een stukje kaas in een en dezelfde hap, zonder dat ook maar iemand dat vreemd vindt. Voor Michel is dat sporten en leven op zijn best: naar hartenlust schranzen, onder vrienden, en met supporters. Waarom zou je je dan laten opjagen? Dat heilige moment van opperste gemeenschapsgevoel willen inkorten, is een doodzone. 

Oké, oké, we overdrijven misschien een beetje. Maar je kan het Michel ook niet kwalijk nemen dat hij bij elke bevoorrading nu eenmaal vrienden tegenkomt. Ook zo laad je immers je batterijen op! Wat bemoedigende woordjes, een gezellig praatje voor het moreel, en wat lekkers voor je smaakpapillen, daar zegt niemand nee tegen! Een bevoorrading, daar kikker je in alle opzichten van op. Dat is die echte trailspirit. En je kan 'm verwijten dat hij zijn tijd neemt, maar Michel zal nooit veranderen. Dat voornemen krijg je er bij hem niet in.