Als het je overkomt...
Dan moet je onmiddellijk handelen, zonder aarzelen: ijs, warmte, een strap, de eerste minuten zijn van cruciaal belang. Toch is dat vaak makkelijker gezegd dan gedaan, want de vragen rijzen al snel op in je hoofd:
“Heb ik het echt horen kraken?” “Zo erg zal het toch niet zijn, of wel?” “Hoeveel tijd zal ik nodig hebben om te herstellen?” “Zal ik weer op de been zijn tegen de kwartfinale van de beker?”
Dit soort vragen moet je vooral vermijden, je moet ze blokkeren en je concentreren op het hier en nu. We worden immers zeer snel overmand door emoties en ons onderbewustzijn, die onze geest aan het wankelen brengen waardoor we de feiten gaan ontkennen. Tegenover onze coach, onze teamgenoten, onze collega's en vooral tegenover onze partner thuis minimaliseren we de zaken vaak door te zeggen: "Het is niet zo erg, maak je geen zorgen, morgen zal het wel beter gaan". En het ergste van al is dat je het zelf nog begint te geloven, dat je jezelf ervan overtuigt.
Je hebt dan twee opties. Je kunt het hoofd laten hangen en in een hoekje gaan zitten huilen, of je kunt het als een opportuniteit zien, een kans om te vechten en er sterker uit te komen.
