Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
Vaak is het immers zo dat je de passie overgenomen hebt van iemand uit je kennissenkring. Het is aan ons om op die manier verder te gaan en zoveel mogelijk mensen enthousiast te maken voor deze sport. Voor alle redenen die ik eerder al aangehaald heb maar ook voor een reden die nog niet ter sprake is gekomen: het plezier. Vraag maar aan een instructeur of begeleider, zelfs na tien of twintig jaar duiken is de passie nog niet vervlogen. Als je geen plezier hebt in het duiken, hang je je duikpak beter aan de haak. Het plezier om telkens opnieuw verrast te worden, zelfs na je tiende duik op dezelfde locatie of in het zwembad, maar ook het plezier om je ervaring over te dragen en te delen. Het plezier om jezelf een beetje bang te maken als je op de boot staat en je afvraagt wat er je onder het wateroppervlak te wachten staat. Sinds mijn eerste duik is dat klein beetje spanning nooit weggegaan. Voor elke duik kijk ik telkens opnieuw naar het oppervlak, met een beetje angst, en probeer ik in te schatten wat er me te wachten staat ... En het eerste wat ik doe als ik in het water ben, is naar beneden kijken, om een eerste idee te krijgen van de omgeving waar ik, de mens, de indringer, me bevind. Dat klein beetje angst maakt deel uit van het plezier van het duiken, net als de debriefing met de groep wanneer we terug boven het wateroppervlak komen. Net als het gevoel een vreemde te zijn in het water, om je vervolgens beetje bij beetje aan te passen tot je het gevoel krijgt een veemde te zijn wanneer je terug met je beide voeten op de grond staat. Al die kleine pleziertjes die we ervaren als we onze ademautomaat in onze mond stoppen, zijn zoveel leuker als we ze delen met onze geliefden.