Sporten met je kind vergeet je nooit!

Marc: Onze dochter houdt veel van dieren en ook van extreme uitdagingen. Een combinatie van die twee zorgde voor een ongewoon avontuur en een intense beleving voor ons beiden. Zelf droomde ik al van toen ik klein was om ooit de Kilimanjaro te beklimmen, ik ben heel blij dat het ervan gekomen is.

Chanel: Ik kreeg, net als mijn zussen, een vader-dochterreis cadeau voor mijn achttiende verjaardag. De gorilla’s zien in hun natuurlijke habitat was een van mijn grote wensen. De kinderdroom van mijn papa mee waarmaken vond ik ook een mooi avontuur.

Marc: En zo vertrokken we dus eerst naar het tropische, bijna ondoordringbare oerwoud in Oeganda om daarna door te reizen naar de machtige berg in Tanzania. Tussen de gorilla’s wandelen was een magisch moment. Ze zijn zo groot en expressief, vooral de silverbacks waren impressionant. De beklimming van de Kilimanjaro was een fysieke uitdaging. Door de hoogte, de zes lange dagen wandelen en de koude nachten. Kamperen op z’n Afrikaans op grote hoogte is een echte belevenis. We waren met een groep van drie klimmers en twaalf begeleiders. Eén klimmer haalde door hoogteziekte de top niet. Chanel en ik hebben doorgebeten. Vooral de nachtelijke klim van het basecamp op 4600 meter naar de top op 5900 meter was heel zwaar door de vrieskou, de harde wind en het zuurstofgebrek.

Chanel: Hoe goed je ook voorbereid bent, improvisatie hoort erbij. Dan heb je superbetrouwbare gidsen nodig. Dankzij hen stonden we na zestien kilometer spoorzoeken plots oog in oog met de gorilla’s. Onvergetelijk. Ook toen onze medereiziger van de flank van de Kilimanjaro moest geëvacueerd worden, grepen onze begeleiders snel en goed in. Ze voorkwamen ook tijdig dat mijn vingers bevroren, en een van de berggidsen hield me stapje voor stapje in evenwicht toen het spannend werd. We wandelden, wandelden, aten, wandelden, wandelden en wandelden … Het was een echte overwinning om de top te bereiken. Zowel in Oeganda als Tanzania is de natuur prachtig. Dit zal me altijd bijblijven.

Marc: We hebben samen onze grenzen verlegd, met veel solidariteit, vertrouwen en bewondering. We leerden elkaar nog meer appreciëren en steunen in de moeilijkste omstandigheden. Chanel is als achttienjarige al heel sterk en dwong respect af van alle dragers en begeleiders. Ze is nu de zuster van die Tanzanianen. Haar glunderende glimlach bij de gorilla’s en boven op de Kilimanjaro vergeet ik nooit meer. Deze reis gaf me een intens gevoel van trots en samenhorigheid.

Chanel: Ik geloof meer in mezelf nu en heb ondervonden dat je echt heel veel kan bereiken als je in jezelf gelooft en doorzettingsvermogen hebt. Ik leerde ook dat je je hoofd er goed moet bijhouden. Trager wandelen bijvoorbeeld, ook al kan je sneller.

 

HUN TIPS: Kies voor iets verrassends, een once in a lifetime experience, en geniet van elkaar en van elk moment. Bereid je heel goed voor, want het is een groot avontuur waar je niet zomaar aan kan beginnen. Wij gingen met de reisorganisatie Hobo die alles tot in de puntjes regelde. De juiste, comfortabele wandelschoenen en kledij zijn ook onmisbaar.

Mia: Voor mij is de 20 km door Brussel een traditie. Dit jaar was het mijn zevende keer.

Lore: Ik besliste in het begin van het jaar om samen met mama mee te doen. Ze is goed getraind. Ze loopt elke week minstens twee keer met haar vrienden in het ZA Team. Ik liep soms met mijn zus Lien en nichtje Tessa, maar niet meer dan één keer per week. Mama twijfelde eerst of ik het wel zou kunnen.

Mia: Oké, zei ik, we gaan er voor, maar dan moet je je wel echt goed voorbereiden. Voldoende trainen en lid worden van het ZA team.

Lore: En zo geschiedde, de eerste dag van de ticketverkoop voor de 20 km door Brussel was ik er als de kippen bij en kocht onze tickets. Echte early birds.

Mia: We trainden drie keer per week. In het Zoniënwoud zodra het ’s avonds lang genoeg licht bleef. Daarvoor was het een mix van piste, straat en bos. Twee weken voor de wedstrijd liepen we 16 tot 17 kilometer. De laatste week beperkten we ons tot korte afstanden, op het gemak. We rustten zoveel mogelijk, dronken extra water en gingen op tijd ons bed in.

Lore: In het Zoniënwoud lopen is altijd prachtig. Ontspannen, en elk seizoen verandert het bos. Maar soms was het ook wel wat afzien. Gelukkig ondersteunde mama me met nuttige tips. Ook voor de wedstrijd zelf.

Mia: De stad is voor mij bekend terrein. Ik wist perfect waar het wat moeilijker zou worden. De eerste tien kilometer liepen we rustig. Je mag nog niet alles geven want je moet energie overhouden voor de tweede helft.

Lore: Ik vond het tof om in de stad te lopen. Een compleet andere beleving. Zoveel volk. Het was plezant om hier tussen te lopen, en door de tunnel waar ik normaal gezien met de auto rijd. Bijzonder om de 20 km met ons tweetjes uit te lopen want er waren toch ook wel moeilijke delen. Het laatste stuk op de Tervurenlaan is zwaar. Dan moet je echt kleine pasjes nemen, op je armen trekken en focussen om boven te raken.

Mia: Het is fijn dat het publiek er staat om je aan te moedigen. Zeker als het bekende gezichten zijn: mijn schoonouders, mijn andere dochter Lien, en mijn zus met haar dochter Tessa … Dat doet altijd deugd.

Lore: Zeker als ze dan ook nog eens lekkere stukjes sinaasappel bij hebben. Dit was de lekkerste sinaasappel ooit.

Mia: Naast de 20 km zelf was ook de voorbereiding leuk. Soms gingen we enkel met ons tweetjes lopen, dat gaf ons de kans om wat bij te praten.

Lore: De dag zelf sta je op met wat gezonde kriebels in je buik. Je weet wel dat je het kan, maar je weet niet hoe hard het afzien wordt. Maar ik was echt niet te houden was. En dan samen onder de Triomfboog doorlopen, dat was een echte triomf voor ons. Mij gaf het ook veel voldoening dat als je ervoor gaat en ervoor traint, je het dan ook echt kan halen.

Mia: Ik ben heel trots op Lore dat ze het heeft gehaald. En het samen zijn, de gedeelde ervaring is een grote plus bovenop het gezondheidsvoordeel.

Lore: Ik heb de smaak nu te pakken. Wij blijven wekelijks afspreken. En ik geef de loopmicrobe graag door aan mijn zus, mijn nichtje en aan vrienden.

Mia: Ik zou de 20 km heel graag ook een keer met Lien lopen. Tessa is ook van harte welkom. Bij deze dus een warme oproep aan hen.

Lore: Ik durf ondertussen al van een marathon dromen. Dat zou pas een mooie uitdaging voor mij zijn. Maar dan wil ik wel een magische marathon lopen, misschien wel die van New York.

 

HUN TIPS: Het is een must dat je het allebei graag doet, anders hou je het niet vol. Vind een gezamenlijke passie en leg een concreet doel vast om samen naartoe te werken.

Philippe: Samen sportieve vakanties beleven is in ons gezin een goede gewoonte. Die in 2015 was de meest memorabele omdat wij toen deelnamen aan de Marmotte.

Nicolas: Met mama, mijn vrouw en onze kinderen als onze privé supportersclub. We halen met zijn allen nog regelmatig herinneringen op aan die mooie tijd.

Philippe: De voorbije drie keer waren ook heel speciaal omdat Nicolas en ik het avontuur toen echt in duo aangingen.

Nicolas: En omdat het telkens om een volledige week ging: La Route des Grandes Alpes in 2016 en 2019, en l’Etoile du Ventoux in 2017.

Philippe: Voor die weektochten gingen we in zee met de organisatie ‘Parcourir et Découvrir’. Samen dagenlang intens aan het sporten gaan en ook samen een kamer delen, gaf een extra dimensie aan onze relatie.

Nicolas: Je beleeft de uitdaging samen. Je leert elkaar beter kennen, zowel in glorieuze als in moeilijke momenten.

Philippe: Je moedigt elkaar aan. Ik voelde me zo trots op Nicolas en mezelf, daar in die mythische bergen. En ik ontdekte aspecten van mijn zoon die ik nog niet kende. Daar ben ik dankbaar voor.

Nicolas: En ik ben blij dat mijn vader de uitdagingen aanging. Dat we deze ervaringen samen mochten delen.

Philippe: Ik hou enorm van fietsen, maar … Ik twijfelde, maar mijn vrouw overtuigde me. En ik vermoed dat Nicolas daar voor iets tussen zit.

Nicolas: Denk je? Ik hou inderdaad wel van een stevige sportmissie. Ik ben lang judoka geweest, maar in 2008 koos ik voor sporten met meer uithouding.

Philippe: Gelukkig hadden we elke keer goed weer, op een paar dagen na.

Nicolas: Waardoor we onderweg ook met volle teugen van de overweldigende natuur konden genieten.

Philippe: De landschappen en uitzichten waren fantastisch. ‘s Avonds bespraken we niet enkel de moeilijkheden van de verschillende etappes en cols, maar ook de schoonheid van de Beaufortain, de Mont Blanc en de heerlijke aroma’s tijdens de afdaling naar Menton aan de Méditerranée. Onze belevenissen creëerden een soort van broederschap tussen ons. Hoe gek het ook mag klinken: we praatten nooit over familiale aangelegenheden.

Nicolas: We waren helemaal in het moment. We leefden van dag tot dag. Bijzonder om dat zo te ervaren. Tegelijk waren er ook de boeiende ontmoetingen met andere sportievelingen, aangezien we in groep fietsten. Nog een meerwaarde van onze avonturen.

Philippe: Alle praktische dingen werden voor ons geregeld. Dat gaf veel ruimte. We genoten van elke seconde. Dat het ook allemaal nog lukte, gaf ons allebei een flinke vertrouwensboost.

Nicolas: En een schat aan superherinneringen. Dit vraagt om nog. Misschien de Pyreneeën in de omgkeerde richting – van de zee naar het noorden – of een toer door de Alpen. Volgend jaar of het jaar daarna?

 

HUN TIPS: Philippe raadt wie met zijn kind op stap gaat van harte aan om te vergeten dat je de vader of moeder bent. Gewoon samen genieten van het moment, als mensen onder elkaar, en zo ontdekken hoe de ‘grote versie’ van je kind in elkaar zit. Voor Nicolas is het belangrijk om niet te hard vast te klampen aan de prestatie. Wel om een aangenaam evenwicht te creëren tussen inspanning en ontspanning. Geen druk op elkaar leggen. Als het niet lukt, dan stoppen we gewoon. Simpel.