Micro-avontuur:
3-daagse roadtrip met de camper in de Dolomieten

Voordat je mee op dit micro-avontuur gaat, willen we je nog onze 3 gouden regels meegeven.
Ze helpen je om volop op ontdekking te gaan en te genieten van je tochten in de natuur !

• Regel 1: sta vroeg op.

Voor fotografen is het ochtendlicht van essentieel belang; het zachte licht en de contrasten geven je foto op een natuurlijke manier extra glans.
Hou je van mooie foto's? Ik garandeer je dat het de moeite waard is om je fototoestel mee te slepen tijdens je tochten!
Als je vroeg opstaat, zal je bovendien als eerste je doel bereiken. Geniet van dit momentje alleen of met je vrienden of familie, ontbijt in alle rust op de top en geniet van het zachte klimaat (het weer kan veranderen in de Dolomieten, maar in de zomer is het er altijd erg warm!)

• Regel 2: zorg voor de juiste uitrusting.

Laat je sneakers en handtas thuis en rust je uit zoals het hoort om aan de Dolomieten te beginnen.
Je comfort is van cruciaal belang als je gaat wandelen!
Durf gerust te investeren in hoogwaardig materiaal; dat zal gegarandeerd langer meegaan!
Technische kleding, een rugzak, schoenen, wandelstokken, een drinkfles… komen zeker van pas.

• Regel 3: check het weerbericht voor je vertrek.

In de bergen mag je geen enkel risico nemen. Daarom moet je de weersvoorspellingen minutieus opvolgen voordat je vertrekt.
Wees er zeker van dat er lokaal goed weer voorspeld wordt tijdens je hele trektocht.
Check de weersvoorspellingen nog een keer de avond voor je vertrek. Je wilt echt niet in onweer of mist terechtkomen, want dat is niet alleen gevaarlijk, maar dan is de fun er ook snel af (vooral als er kinderen bij zijn!).
Nu je de regels kent, is het tijd om aan onze micro-avontuur in de Dolomieten te beginnen: we zijn vertrokken voor 3 onvergetelijke dagen!

Na twee uur wandelen komen we aan bij de berghut Auronzo, de eerste hut op de route.
In totaal zijn er drie.
Drie erg aanlokkelijke momenten om een enorm ontbijt te verorberen en een pauze te nemen.
Hou de moed er toch nog even in, je zal des te meer genieten van je pauze voor de Tre Cime.
De route tot de tweede berghut Lavaredo is adembenemend mooi.
Je hebt er een weids uitzicht, tussen de besneeuwde rotstoppen en de bergkammen die over de vallei heersen. Je weet niet waar je eerst moet kijken.
De zon is op en dat niet alleen; we houden de pas in en bewegen ons zo zachtjes mogelijk, want in de verte horen we de fluittonen in de hele vallei weergalmen: ook de marmotten zijn wakker.

We lopen voorbij de berghut Lavaredo, nu zijn de Tre Cime niet ver meer.
Mijn gps geeft nog 2,4 km aan.
Ik kan niet wachten!
Nog een paar keer klimmen en dalen en daar zijn ze dan!
We staan voor drie gigantische rotsen die in de hemel lijken op te gaan. Wat zijn ze mooi, deze Tre Cime!
Als we naar boven kijken, zijn we de wekker om 3:30 uur en de hoogtemeters alweer vergeten.
Het was de moeite waard.

Ons dagprogramma stippelen we al wandelend uit: "Keren we hier vanavond terug voor de zonsondergang?" Dat is een volmondige JA. Thomas en ik kunnen perfect meerdere keren genieten van dezelfde plekjes: op andere uren, met andere kleuren en vanuit andere gezichtspunten. Je kunt je steeds opnieuw laten verrassen (gelukkig hoeven we geen vijf uur te wandelen om bij het meer te komen!)

We zijn enkele uren later teruggekeerd naar het Lago di Braie (Leon had een poetsbeurt nodig en wij konden wel een hapje gebruiken!) Alles is anders 's avonds, er heerst een andere sfeer. We hebben gewandeld, foto's genomen en zijn op een van de bankjes rond het meer gaan zitten. Terwijl mijn aandacht weggleed in de richting van dat Duitse koppel dat op het meer aan het suppen was ("dat zou ik ook wel eens willen doen"), miste ik bijna de mooiste verrassing van de avond. Ik had nog nooit van nabij een vos gezien. De avond had niet mooier kunnen eindigen. Ik denk dat we er goed aan gedaan hebben om onze dag te verlengen.
De nacht valt, we keren in stilte terug naar onze camper. We zijn allebei in gedachten, alsof woorden de magie van deze ontmoetingen zouden doorbreken. Thomas verbreekt de stilte als eerste: "Weet je, als je de kans krijgt om een wild dier van zo dichtbij te zien, maakt dat deze plek nog magischer. Een wild dier te zien krijgen, dat is de kers op de taart!". Dat klopt helemaal. We stellen de gps in richting het meer van Sorapis, de volgende etappe van onze roadtrip in de Dolomieten. Onderweg is er maar één gespreksonderwerp: de wilde dieren die al vele van onze avonturen gekleurd hebben, zowel de rendieren in Noorwegen als de papegaaiduikers in Schotland.