Beste camille, kan je ons eerst iets vertellen over jezelf en hoe je ertoe gekomen bent om te gaan boksen?
Het is allemaal begonnen toen ik 4 jaar oud was. Ik woonde in een klein dorpje met minder dan 2000 inwoners en waar er niet zoveel keuze aan sportclubs was. Mijn 2 jaar oudere broer deed aan Frans boksen. Ik zag hoe hij steeds met medailles en bekers naar huis kwam. Hoe meer dat gebeurde, hoe meer ik mijn moeder smeekte om ook te mogen boksen. Mijn moeder wilde liever dat ik zou gaan dansen, maar ik wilde niet luisteren. Ik wilde medailles winnen, net zoals mijn broer!
Ik heb nog geduld moeten oefenen tot ik 5 jaar was om eraan te kunnen beginnen. Frans boksen is dan al snel MIJN sport geworden. Ik heb nooit de nood gevoeld om iets anders te gaan doen. Op recreatief niveau vond ik het al erg leuk omdat ik het samen met mijn klasgenoten kon doen, maar toen ik vanaf de leeftijd van 6 jaar met competitie begon, sloeg de vonk helemaal over!
Ik maakte al snel vooruitgang en begon elke wedstrijd te winnen. Er wordt gezegd dat overwinnen doet overwinnen, en dat was voor mij zeker het geval. Op 14-jarige leeftijd werd ik Frans vicekampioene in mijn leeftijdscategorie en op 18-jarige leeftijd werd ik Frans kampioene bij de junioren.
Op 19 jaar ben ik naar de sportschool gegaan. Helaas ben ik er een jaar tussenuit geweest wegens een blessure aan de kruisbanden, maar dankzij het competitiebeest in mezelf is het nooit bij me opgekomen om ermee te stoppen. Ik heb me niet laten doen en dankzij mijn wilskracht en mijn harde werk haalde ik opnieuw het podium als Frans vicekampioene.
Ik heb de topsport losgelaten toen ik begon te werken, omdat je op dat niveau erg regelmatig moet kunnen trainen, dat wil zeggen 2 keer per dag. Maar omdat het boksen mij zo nauw aan het hart lag, was het een logische stap voor mij om het aan anderen te leren.