Sportieve fietsvakantie in eigen land

De eerste rit bracht ons van mijn thuishaven Aarschot naar "La Cité Ardente". Luik dus. Een eerste rit in zuidwaartse richting, met - gelukkig - een licht windje in de rug. We vertrokken namelijk net aan het begin van de eerste hittegolf deze zomer, en dus was het slopend warm. Tot Sint-Truiden was de rit gelukkig redelijk vlak, maar eens daar aangekomen verliep de rest van de eerste etappe in stijgende lijn, wat uiteindelijk leidde tot een dikke 700 hoogtemeters. Ruim voldoende voor dag één. Als apotheose van deze rit hadden we de bekende Côte de Saint-Nicolas in onze etappe opgenomen, je weet wel, die stevige kuitenbijter uit de finale van Luik-Bastenaken-Luik.

Toen we boven gesparteld kwamen, wisten we dat de eerste dag er goed en wel opzat, en moesten we alleen nog even uitbollen tot aan onze eerste slaapplaats, die uitkeek op het - helaas voorlopig niet meer - kolkende Sclessin, het stadion van Standard Luik. En die finish was welgekomen, want de hitte was met 35 à 37 graden écht wel slopend. Veel drinken en zouten opnemen was de opdracht van de avond, om weer fris en monter aan de start te staan 's anderendaags.

Ook rit 3 stuurde ons westelijk doorheen Wallonië met als eindbestemming Bergen, een stad bekend voor zijn culturele activiteiten. Wie ervaring heeft met fietsen onder de taalgrens, weet natuurlijk dat je er weinig vlakke kilometers vindt. Helaas viel onze rit ook een beetje tegen. Veel drukke wegen - en bovendien zonder fietspad -  zorgden ervoor dat deze etappe geen hoge toppen schoor wat betreft ons veiligheidsgevoel. Voortdurend klimmen en dalen op een ellenlange weg, steeds geflankeerd door inhalende auto's, het is niet meteen het leukste decor voor een fietstocht. Maar dat was natuurlijk onze eigen fout, wij hadden de route getekend. Een les voor de volgende keer (want die komt er wel denk ik :-) ). 

Bovendien kronkelde ons traject ook rond de stadscentra van Charleroi en La Louvière. Niet pal door het centrum, maar deze verkeersdrukte hadden we in de voorbije ritten toch nog niet meegemaakt. Dit alles zorgde ervoor dat het fietsplezier van de afgelopen dagen toch iets getemperd werd. Gelukkig niet voor lang, want de laatste 10 à 20 kilometer hadden we een 'Ravel' te pakken, en dat was toch weer iets aangenamer. Aangenaam was het weer trouwens nog altijd niet, toch maakten we vaak de vergelijking met een week vol regen, en dan was de keuze natuurlijk snel gemaakt. Etappe 3 zat erop, eentje om eerder snel te vergeten. Helaas konden onze beentjes dat niet zeggen, want ook deze rit oversteeg de 700 hoogtemeters. Fris waren geen enkele van onze ledematen nog ...

Daags na de fantastische rit door de Vlaamse Ardennen, stond er nog een klein dessertje op het menu. Met de Tiegemberg kwam er nog een (klein) vervolg aan de klimmetjes van gisteren, maar nadien waren de hoogtemeters quasi uitgespeeld. We zetten onze tocht verder richting de kust, ook een moment waar we toch naar hadden uitgekeken. Niet alleen hadden we morgen een welgekomen rustdag voor de boeg, ook waren de temperaturen aan zee toch echt een stuk aangenamer. Westende was de eindbasis voor de komende twee dagen. En wie fietsen aan de kust zegt, zegt fietsen met een stevige zeebries. Die hadden we gelukkig nooit écht in het nadeel. 

Het leuke aan fietsen in de buurt van de zee zijn toch de vaak perfect gelegen paadjes. Onberispelijk gladde asfalt, we hadden het deze week nog niet zo vaak meegemaakt (al heb je onder de taalgrens natuurlijk ook zeer goede fietswegen). Het werd met meer dan 90 kilometer uiteindelijk onze langste rit, maar qua moeilijkheidsgraad toch niet te vergelijken met wat we de afgelopen dagen al hadden voorgeschoteld gekregen. Moe (van de opeenstapeling aan ritten) en voldaan kwamen we aan op het strand, waar een verfrissende duik in het zoute water onze verdiende beloning was. Ook de rustdag bestond vooral uit genieten, een beetje wandelen en af en toe afkoelen in de zee.

Via de Westerschelde Ferry in Breskens staken we - opnieuw met z'n drieën - het water over tot in Vlissingen. Daar zetten we met rit 7 onze tocht verder, opnieuw richting ons eigen vertrouwde landje. De route verliep oostelijk/zuid-oostelijk en voor het eerst hadden we de wind eerder in het nadeel dan in de rug. Jammer, maar na 6 ritten met gunstige wind natuurlijk absoluut geen reden tot klagen. De wegen waren nog steeds van topkwaliteit, en de benen konden ook wel een iets hoger tempo aan vandaag.

Na opnieuw een rit van bijna 90 kilometer kwamen we weer aan in België. In Kalmthout, bekend van zijn mooie - maar door de hitte ook gevaarlijke - heide. Voor het eerst reden we provincie Antwerpen binnen, en dat betekende dus iets strengere maatregelen wat betreft mondmaskers. Gelukkig niet tijdens het fietsen, maar eerder voor erna. Dat mondmasker hadden we trouwens elke dag op zak, je weet maar nooit. Aangekomen in Kalmthout waren we vermoeid, maar ook gemotiveerd. Morgen stond namelijk de laatste rit op het programma, en dat was ook maar goed. Ondanks dat we best wel getrainde fietsers zijn, is toch vooral de opeenvolging van dagen fysiek, maar ook mentaal vermoeiend. Elke dag opstaan, klaarmaken en vertrekken, het kruipt in de kleren. Ook mijn zitvlak was mij dankbaar dat de laatste rit om de hoek schuilde.