Giftige planten en bomen voor paarden

Deze giftige plant vind je vaak in parken en tuinen waar hij als sierplant wordt gebruikt. De taxus zie je meestal in de vorm van een gesnoeide haag, maar het is een boom die enkele meters hoog kan worden.

Zowel de levende als de gedroogde plant is giftig, en 100 tot 200 g kan voldoende zijn om de dood van een paard te veroorzaken. Je moet dus bijzonder waakzaam zijn en ervoor zorgen dat deze plant niet gegeten kan worden. Er is tot op vandaag geen tegengif bekend.

Deze plant wordt gebruikt bij de bereiding van Taxotere, een geneesmiddel tegen kanker.

Er zijn veel verschillende soorten kruiskruid, maar in weiden vind je meestal jacobskruiskruid. Deze plant bevat giftige stoffen, pyrrolizidine-alkaloïden, die de lever ernstig beschadigen wat kan leiden tot de dood van het paard.

De plant is giftig, zowel levend in de weide als gedroogd in het hooi. Alle delen van de plant zijn trouwens giftig. Als ze in de weide grazen, hebben paarden er normaal gesproken weinig interesse in. Toch eten sommige paarden deze plant wel op, zelfs al er genoeg gras voorhanden is. Als je kruiskruid opmerkt in de weide, moet je dus bijzonder waakzaam zijn. Trek het met wortel en al uit.

Als het perceel gemaaid wordt, is het absoluut noodzakelijk om het kruiskruid uit te trekken voordat er gemaaid wordt. Eenmaal gemaaid en gedroogd, kan deze plant immers makkelijk geconsumeerd worden. En op die manier kan een paard vergiftigd worden. Die vergiftiging kan acuut of chronisch zijn. Meestal is er sprake van een chronische vergiftiging. De dodelijke dosis jacobskruiskruid voor een paard wordt bereikt na inname van 3 tot 5% van zijn lichaamsgewicht. Dat betekent ongeveer 300 gram per dag, gedurende 50 dagen. Maar ze kan ook worden veroorzaakt door een inname van 50 tot 100 g kruiskruid per dag gedurende zes tot acht weken.

De gewone esdoorn is een giftige boom die verantwoordelijk is voor atypische myopathie, een spierziekte bij paardachtigen. Je moet vooral waakzaam zijn in de herfst en in de lente, want dat zijn de twee meest risicovolle periodes.

Immers, de gevleugelde dopvruchten en de zaailingen (de jonge esdoornscheuten) bevatten een giftige stof, hypoglycine A, die verantwoordelijk is voor atypische myopathie. Alle paardachtigen kunnen worden aangetast en deze ziekte kent vaak een fatale afloop.

Let wel, niet alle esdoorns zijn giftig! Er zijn vandaag geen risico's bekend met de Noorse esdoorn of de veldesdoorn. Het zijn de gewone esdoorns en ook de vederesdoorns die atypische myopathie kunnen veroorzaken.

Omdat het risico heel groot is, wordt aangeraden om de boom te kappen. Als je echter bomen kapt, kan je deze best vervangen door andere! Kies lokale en niet-giftige soorten.

Deze giftige boom is gemakkelijk te herkennen aan de ruwe, diep gegroefde schors. In de bloeiperiode draagt hij hangende trossen met geurende, witte bloemen. Die bloemen zijn trouwens niet giftig, ze zijn zelfs eetbaar en worden in de keuken gebruikt in beignets.

De schors daarentegen is erg giftig en de consumptie ervan kan de dood van een paard veroorzaken. De bladeren, wortels en zaden zijn eveneens giftig, de blaadjes weliswaar in mindere mate.

De dodelijke dosis van de schors is erg laag, ongeveer 150 g.

Opgelet dus met paarden die aan houten weidepalen knagen, want die zijn soms in robiniahout.