De jacht,

Els: “Jagen is inderdaad een typische sport die wordt doorgegeven binnen families. Bij ons is dat niet het geval. We zien ook dat er nu een hele nieuwe generatie is die geen familiale banden met het jagen heeft. Wij zien het eerder als een lokroep van de natuur. Ik had al van jongs af aan een fascinatie voor de natuur. Ik ging met het gezin vaak op stap met een sporengids en kon al heel snel veel verschillende dieren herkennen. Toen een bevriende jager ons gezin uitnodigde op een jagersreis in Schotland, ben ik voor het eerst met de jacht in aanraking gekomen. Op die reis leerde de jager een grote groep niet-jagers waar de sport om draait. Daar heb ik beseft dat het echt helemaal niet enkel gaat om het schieten van een dier, want dat is tenslotte slechts 1% van het hele gebeuren. Er is ook nog de voorbereiding, observatie, het verkennen van het terrein en van de aanwezige fauna.”

Romain: “Ook ik heb het jagen ontdekt los van mijn familie. Ik groeide op in Bretagne, en hield toen al van tijd doorbrengen in de natuur. Met vrienden uit het dorp bracht ik veel tijd door in het bos. Enkele oudere jagers stelden me dan voor om ze te vergezellen tijdens de jacht. Daar is bij mij de vonk overgeslagen en kort daarna heb ik de examens afgelegd om mijn jachtvergunning te bemachtigen.”

Els: “Ik jaag het liefst op grootwild, hoofdzakelijk ree, hert en everzwijn door te bersen, dat wil zeggen dat je actief naar sporen van het dier zoekt en zo dicht mogelijk bij wilde dieren probeert te geraken. Het zijn ochtend- en avonddieren en ik sta graag vroeg op om de natuur in te trekken. Je zou er misschien niet aan denken, maar op een gemiddelde dag wandel ik zo’n 14 kilometer. Alleen dat wandelen is al een unieke ervaring. Je bent, meer nog dan anders, helemaal één met de natuur. Omdat je onder meer geluidloos en geurloos probeert te zijn, gaat de natuur rond je gewoon zijn gangetje.”

Romain: “Ik jaag vooral op kleinwild, zoals fazant, haas en houtduif. Ik trek vaak naar mijn geboortestreek in Bretagne om daar op de houtsnip te jagen. In de winter migreert die vogel in grote aantallen uit het noordoosten van Europa naar Bretagne. Om een houtsnip te vinden, krijg ik hulp van mijn hond die ik sinds puppy heb geleerd om de plek waar een vogel zit aan te wijzen. Zonder hem zou het onmogelijk zijn om de vogel te vinden.”

Els: “Ja. Wij worden daar uiteraard veel op aangesproken en dat is goed, want ik leg graag uit wat de jacht voor mij betekent. Ik snap dat mensen twijfels hebben over het schieten van een dier, maar mij heeft het veel geleerd. Ik ben namelijk overtuigd vegetariër geworden. Ik eet enkel nog het vlees van de dieren die ik zelf geschoten heb. Ik ben me ontzettend bewust van wat ik eet. Veel mensen maken die associatie niet. Ze kopen een pakje salami, geproduceerd door een vleesindustrie die vele malen gruwelijker is. Die industrie wil ik niet steunen. Van de dieren die ik zelf schiet, weet ik dat ze een vrij leven hebben gehad. Niet elke jager is evenzeer bezig met het ethische aspect. Toch heb ik de indruk dat de nieuwe, jongere generatie jagers er hetzelfde over denkt als ik.”

Romain: “Exact, de jacht zoals Els en ik ze zien, is eigenlijk een lokale manier van vleesproductie om eerlijk vlees te eten. Bovendien is het is niet zo dat we willekeurig dieren schieten. Er komen verschillende instanties aan te pas die mee bepalen waar en hoeveel dieren er geschoten mogen worden. Omdat België ondertussen zo volgebouwd is, zijn veel roofdieren weggetrokken. Dieren zoals everzwijnen hebben bijna geen natuurlijke vijanden meer en zijn daarom gewoon te talrijk. Dat zorgt voor schade aan de natuur en in sommige gevallen vormen ze zelfs een gevaar voor de mens.”

Romain: “Ja, exact. De jacht kan ook op andere manieren bijdragen aan de biodiversiteit. Ik ken een jagersvereniging die enkele jaren geleden een aantal velden in Wallonië kocht die erg hadden geleden onder vervuiling en dus een lage biodiversiteit kenden. Na intensief werken, door onder meer het aanleggen van kleine bossen, is de biodiversiteit daar geëxplodeerd. Enkele bedreigde diersoorten hebben zich bijvoorbeeld terug op die velden gevestigd. Daar wordt dan uiteraard niet op gejaagd. Zo kan een gebied waar intensief gejaagd wordt, toch helemaal heropleven.”